Dit is het land, waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zij geen feeën meer, er zijn hormonen,
en altijd is er weer wat anders loos.
En in dit land zijn avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn an'dre muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw.
En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.
Een bos is hier alleen maar een boel bomenM.G. Smidt waarschuwt in dit gedicht een klein meisje voor de grote mensen-wereld. Het gedicht gaat over spijt dat de kindertijd bijna voorbij is. Het kleine meisje bereikt weldra de volwassen leeftijd waarop alle fantasie lijkt verdwenen te zijn. Het gedicht heeft een gekruist rijm (abab). 'Het land' stelt de grote mensen-wereld voor. Men vergelijkt deze steeds met de fantasie uit de kindertijd.
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen ...
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.
Kinderen, zoals het kleine meisje waar M.G. Smidt naar schrijft, leven in een eigen fantasiewereld. Teddyberen zijn hun denkbeeldige vriendjes. Zij bepalen de werkelijkheid. Als een teddybeer spreken kan, dan kan deze spreken, basta!
Dit is zo een eenvoudig en toegankelijk gedicht waar men het dagelijkse leven bekritiseert. De mens heeft nood aan fantasie uit de kindertijd. Als volwassenen ga je werken. Je draagt al dan niet verantwoordelijkheid. Je wordt geacht je keurig te gedragen op het werk. Iedere dag word je overspoeld met vele e-mails die natuurlijk één voor één beantwoord moeten worden. Zijn ze niet allemaal beantwoord, is je baas boos enz. De volwassen mens heeft nood om te kunnen ontsnappen uit de werkelijkheid. Ik geloof dat M.G. Smidt met dit gedicht het kind uit ieder volwassenen wilt bovenhalen door de werkelijkheid naar jouw handen te zetten. Persoonlijk vind ik dit een geweldig gedicht.
